பண்டிகையும்..ஒரு பழங்கதையும்..!

நண்பர்களே,

வணக்கம்! தேசமே ஆர்ப்பரிக்கும் ஒரு அழகான தீபாவளித் திருநாளில் உங்கள் இல்லங்களிலும் உள்ளங்களிலும் சந்தோஷம் பெருக்கெடுக்கட்டும்!! பட்டாசுகளோடும், புத்தாடைகளோடும், புது காமிக்ஸ் இதழ்களோடும் இந்தத் தீபாவளியை அற்புதமாக்கிட நமது ஆத்மார்த்தமான வாழ்த்துக்கள்!

‘தீபாவளி நாளில் நம் எல்லோருக்குமே வயது 10 தான்!‘ என்பதில் போத்தீஸின் உலக நாயகருக்கு மட்டுமின்றி – நம் அனைவருக்குமே உடன்பாடிருக்கும் என்பது உறுதி! என்னைப் பொறுத்தவரை அதனில் சின்னதொரு மாற்றம் – தீபாவளிக்கு எப்போதுமே என் வயது 17 தான்! அதைப் பற்றிய flashback பதிவிது என்பதால் – பட்டிமன்றங்களையும், சுவாரஸ்யமான புதுப்படங்களையும் பாதியில் உதறிவிட்டு இங்கு வந்திருக்கக் கூடிய நண்பர்களிடம் முன்கூட்டியே apologies! ‘ஆ... ஊன்னா தியாகராஜ பாகவதர் காலத்துக்குப் போயிடறான்டா சாமி!‘ என்ற உங்கள் mind voice-கள் கேட்பினும் – என் சிற்றறிவுக்குத் தெரிந்த மிகப் பிரகாசமான தீபாவளி புதைந்து கிடப்பது 1984-ல் தான் எனும் போது – தமிழ் சினிமாப் பாணி flashback-களைத் தவிர்த்திட முடியவில்லை!

1984ல் ஜுலையில் நமது லயனின் பயணம் துவங்கியது; மாடஸ்டியின் சொதப்பல்கள்; அப்புறமாய் ஸ்பைடரின் வருகை தந்த எழுச்சி என்பதெல்லாம் well documented தானே? அதே போல – லயனின் இதழ் # 5 ஆக – அக்டோபர் 1984-ன் இறுதிகளில் வெளிவந்த “இரும்பு மனிதன்“ நமது பல தீபாவளி மலர்களுள் முதன்மையானது என்பதையும் அறிவோம்! அதன் பின்னணியைப் பற்றி “சிங்கத்தின் சிறு வயதில்“ பகுதியில் லேசாக எழுதியிருப்பது நினைவுள்ளது! ஆனால் – அதன் பின்னணியில் ஒரு கிராபிக் நாவல் ரகத்திலான ஆக்ஷன் உள்ளதை நான் மட்டுமே அறிவேன்! இந்தப் பதிவு அதன் ஒரு ஜாலியான rewind தான் !  

ஆர்ச்சி நிகழ்ந்தது ஒரு காலத்தின் கட்டாயமென்று சொல்லலாம்...! அந்நாட்களது ஒவ்வொரு Fleetway வருடாந்திர சிறப்பு மலர்களிலும் நமது சிகப்புச் சட்டித் தலையனின் சிறுகதைகள் தவறாமல் இடம்பிடிப்பதுண்டு! அவற்றைப் படித்த நாட்களிலேயே, இந்த இரும்பு மனுஷனுக்கு நானொரு ரசிகன். In fact – மாடஸ்டி சொதப்பிடத் தொடங்கிய கணமே (sorry M.V.sir!!) என் தலைக்குள் தோன்றிய முதல் உருவம் ஆர்ச்சியினுடையது தான்! என்னிடமிருந்த ஒரு மூட்டை fleetway வாராந்திர இதழ்களின் குவியலுக்குள் –ஒரு இரும்புக்கை வில்லனோடு ஆர்ச்சி மல்லுக்கட்டும் தொடர்கதையினைப் பார்த்து வாய் பிளந்திருந்தேன்! இரும்புக்கை கொண்ட தேவாங்கு சிக்கியிருந்தால் கூட அதையும் பிடித்து வந்து காமிக்ஸின் அட்டையிலும், விளம்பரத்திலும், போட்டிட நான் மட்டுமன்றி – காமிக்ஸ் பதிப்பகங்கள் சகலமுமே காவடி எடுத்துக் காத்திருந்த நாட்களவை! So- "ஆர்ச்சி vs The Iron Fist " என்ற அந்தத் தொடர்கதையின் பெயர் – வெளிவந்த மாதம் & வருடம் ஆகிய குறிப்புகளோடு டெல்லியிலிருந்த Fleetway-ன் அந்நாட்களது ஏஜெண்டிடம் ஆர்டர் செய்திருந்தேன். கடுதாசிகள் மூலம் செய்திப் பரிமாற்றங்கள் நடந்து வந்த புராதன நாட்களவை என்பதால் ஆகஸ்டில் நான் போட்ட ஆர்டருக்கு செப்டம்பரில் தான் “கதை வந்து விட்டது“ என்ற பதில் கிட்டியது! அதற்கு முன்பாக நமது கூர்மண்டையர் நமது அணிவகுப்புக்குள் புகுந்திருந்து வெற்றியை ஈட்டித் தந்திருக்க – சூப்பர் ஹீரோ ரகக் கதைகள் மீதான எனது அபிமானம் இன்னும் கூடிப் போயிருந்தது! So- டெல்லிக்குப் பயணமான பொழுது ஆசை ஆசையாய் ஆர்ச்சியை புரட்டத் தொடங்கிய போது தான் முதல் ஷாக்! அதுநாள் வரையிலும் நாம் வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்த மாடஸ்டி & ஸ்பைடர் ஒரு குறிப்பிட்ட நீளத்துக்குள் அடங்கிடும் விதமாய் இருந்திட – ஆர்ச்சியின் இந்த சாகஸமோ – நைல் நதியின் நீளத்திற்கு இருந்தது! ‘கதையும் ரெடி – உடனே பணம் செலுத்த வேண்டும் ! ‘ என்ற போது யோசிக்க அவகாசமெல்லாம் இருக்கவில்லை! பணத்தைக் கட்டி விட்டு, கதையை வாங்கிக் கொண்டு தமிழ்நாட் எக்ஸ்பிரசில் ஊர் திரும்பிய போது தான் இவ்வளவு நீளக் கதையை இரண்டு பாகங்களாகப் பிரிக்காமல் எவ்விதம் வெளியிடுவது என்ற யோசனை ஓடத் தொடங்கியது! கதை செம உப்மா என்ற போதிலும் – அந்நாட்களது நமது வயதுகளுக்கும், Fleetway-ன் சரமாரியான Annuals சிறப்பிதழ்களைப் பார்த்தே வளர்ந்திருந்த எனக்கு – அந்த பாணியில் நாமும் ஒரு ஸ்பெஷல் வெளியீடாக ஆர்ச்சியைப் போட்டால் என்ன? என்று தோன்றத் தொடங்கியது. இரயில் போபால் ஸ்டேஷனை எட்டிப் பிடித்த வேளைக்குள் என் தலைக்குள் தீபாவளி மலரின் ஒரு மினி ப்ளு-பிரிண்ட் தயாராகியிருந்தது!

அந்நாட்களில் நான் தனியாகக் கடை போட்டு, ஒரேயொரு ஆர்ட்டிஸ்ட் & ஆபீஸ் பையனோடு வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தாலும் – இதழ்களின் தயாரிப்பு வேலைகளின் பொருட்டு என் தந்தையும், அவரது சகோதரர்களும் அச்சகம் நடத்திக் கொண்டிருந்த வளாகத்தினில் தான் பாதி நேரத்தைக் செலவிட்டு வருவேன். தந்தை partnership-ல் ஒரு அங்கமாக இருந்திட , அவர் மூகுக்குக் கீழேயே குந்திக் கொண்டு நான் தனியாக எதையோ கிளறிக் கொண்டிருந்தது - இதர பார்ட்னர்களை அத்தனை சந்தோஷப்படுத்தவில்லை ! அதிலும் அன்றைய நாட்களில் முத்து காமிக்ஸ் நொண்டியடித்துக் கொண்டிருந்த சமயம் - நான் தனி ஆவர்த்தனத்தில் ஏதேதோ ஜிகினா வேலைகளைச் செய்து வந்தது தந்தையின் சகோதரரிடையே புகைச்சலை ஏற்படுத்தி இருந்தது ரொம்பச் சீக்கிரமே என் கவனத்துக்கு வந்து விட்டது ! வெளியாட்களுக்கான அதே ட்ரீட்மெண்ட் தான் எனக்கும்! அச்சிட அதே கூலி தான் ; அங்கிருந்த உபகரணங்களையோ, பணியாட்களையோ பயன்படுத்தினால் அதற்கும் காசு கட்ட வேண்டியிருக்கும் ! இவ்வளவு ஏன் - மாட்டு வண்டியில் அவர்களது காலெண்டர் பண்டல்களோடு நமது காமிக்ஸ் இதழ்களின் பண்டல்கலையும்  சேர்த்து அனுப்பினால் கூட - அதுக்கும் கணக்காகக் காசு தந்து விடும் சூழல் !!!  உச்சக்கட்ட நிதி நெருக்கடியில் தந்தையும், சகோதரர்களும் நடத்தி வந்த அச்சகம் உழன்று வந்த காலம் என்பதால் என் தந்தையிடமே நான் கொஞ்சம் விலகி இருக்க வேண்டிய நாட்களாக அவை அமைந்து போயின! என்னிடம் அப்போது பாங்க்கில் சுமார் ரூ.30,000 இருப்பு இருப்பது வழக்கம்! (அந்நாட்களில் அதுவொரு huge தொகை!! ) அவர்களது அச்சக நிர்வாகத்தில் ஏதேனும் நெருக்கடி எனில் என்னிடமிருந்து கைமாற்று கேட்டு விடுவார்களோ என்ற பயத்தினிலேயே என் தந்தையைத் தவிர்த்து விட்டு – அலுவலகத்தின் பணியாட்களோடே நான் பொழுதுகளைக் கழிப்பது வாடிக்கை! 

புத்தக அளவுகள் மாறும் சமயம் – தயாரிப்பில் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய நெளிவு சுளிவுகளை எனக்கு அந்நாட்களது முத்து காமிக்ஸின் மேனேஜரும், பைண்டிங் பிரிவின் பணியாளருமே கற்றுத் தந்தனர்! “இரும்பு மனிதன்“ பெரிய சைஸில் என்று தீர்மானமான பின்பு – அதன் “பிரம்மாண்டத்தைக்“ கூட்டிட – கதைக்கு 2 வர்ணங்கள் தருவதென்று தீர்மானமும் செய்தேன்! கம்ப்யூட்டர் இல்லாக் காலங்கள் என்பதால் எல்லாமே பணியாட்களின் processing கைவண்ணத்தில் அரங்கேறியாக வேண்டும். எனக்கோ black & white இதழ்களின் அடுத்த லெவல் பணிமுறைகள் பற்றித் துளியும் தெரியாது! என் தந்தையிடம் கேட்க, ஒரு வித இயலாமை ; சக பார்ட்னர்களின் (சகோதரர்களின்)  கடுப்பை சமாளிக்க வேண்டிய இக்கட்டில் இருந்த என் தந்தைக்கு அடக்கி வாசிக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் என்ற நிலையில் – எப்படியோ தட்டுத் தடுமாறி இரு வண்ணங்களுக்குரிய நெகடிவ்களை தயார் செய்து விட்டேன். அதன் மீது ரீ-டச்சிங் ஆர்ட்டிஸ்ட்கள் என்ற பணியாளர்கள் வேலை செய்தாக வேண்டும். அடியில் டியூப்லைட் பொருத்தப்பட்ட கண்ணாடி மேஜைகளின் மீது நெகடிவ்களைப் போட்டுக் கொண்டு – ‘வறட்‘ ‘வறட்‘ என்று சுரண்ட ஒரு கருவியும்; செங்கமட்டி போன்றதொரு opaque பேஸ்டையும் வைத்துக் கொண்டு தான் அவர்கள் மணிக்கணக்கில் / நாள்கணக்கில் பணி செய்வர்! என் தந்தையின் அச்சகத்தில் காலண்டர்கள் பிரதானமாய் தயாராவது வாடிக்கை என்பதால் இந்த ரீ-டச்சிங் ஆர்ட்டிஸ்ட்கள் 4 பேர் இருப்பதுண்டு! அவர்களைத் தாஜா பண்ணி நமது காமிக்ஸ் வேலைகளைச் செய்யத் தொடங்க வைத்திருப்பேன்; அதற்குள் “வேறு அவசர வேலை“ என்று காலெண்டர்கள் எதற்குள்ளாவது அவர்களை அமுக்கி விடுவார்கள்! “இது வேலைக்கு ஆகாதுடா சாமி!“ என்று என் தலைக்குள் அபாய மணி ஒலிக்க – என்ன செய்யலாமென்று யோசிக்கத் தொடங்கினேன்! இந்தியாவிலிருந்து கொண்டு வளைய, நெளியத் தெரியாது இருந்தால் குப்பை கொட்ட முடியுமா – என்ன..? அன்று முதல் அத்தனை ஆர்டிஸ்ட்களுக்கு்ம் இரவில் "புரோட்டா-சிக்கன்" விருந்து என் செலவில் என்று காதில் போட்டு வைத்தேன்! ஏற்கனவே என்னைப் பொடியனான நாட்களிலிருந்தே அறிந்து வைத்திருந்த பணியாட்கள் – எனக்கு உதவி செய்திட ஆர்வமாகவே இருந்த நிலையில்; "புரோட்டா-சிக்கன் வாக்குறுதி" செம சூப்பராக வேலைகள் நடந்தேறச் செய்தது! ஒவ்வொரு நாளும், பகல்களில் காலெண்டர் வேலைகளைப் பார்த்து விட்டு – இரவுகளில் ‘இரும்பு மனிதனோடு‘ பொழுதைக் கழித்தனர். அவர்கள் தூங்காமல் பணி செய்யும் போது நமக்குத் தூக்கம் தான் பிடிக்குமா – என்ன? இரவு 2 மணி வரை ஒரு ஓரமாய் உட்கார்ந்து “பாதாளப் போராட்டம்“ கதையின் மொழிபெயர்ப்பில் மொக்கை போட்டுக் கொண்டிருப்பேன். ஒரு மாதிரியாக – ஒரு வார இரவு வேலைகளுக்குப் பின்பாக 2 வர்ணத்தில் அச்சிட பிலிம்கள் தயாராகி இருந்தன!

அச்சு இயந்திரங்களில் இரு வகைகள் உண்டு! நியூஸ் பேப்பர்கள்; வாரப் பத்திரிகைகள் போன்றவற்றை பேப்பர் ரீல்களிலிருந்தே அச்சிடுபவை web offset என்று ரகம். மற்றபடிக்கு எண்ணிக்கையில் குறைச்சலான காலெண்டர்கள், டயரிகள், லேபில்கள் etc.. etc.. போன்றவற்றை வெட்டப்பட்ட தனித்தனிக் காகிதங்களிலிருந்து அச்சிடுபவை sheetfed presses. பிந்தையது எக்கச்சக்கமாய் உண்டு; ஆனால் ரீல்களில் இருந்து அச்சிடும் web offsets ரொம்ப ரொம்பக் குறைவே சிவகாசியில்! என் தந்தையின் அச்சகத்தில் அந்நாட்களில் இரண்டுமே உண்டு! So- முன்பக்கமும், பின்பக்கமும் 2+2 – ஆக மொத்தம் 4 கலர்கள் அச்சிட வேண்டுமென்பதால் – பணியை web offset-ல் செய்தால் ‘ஏக் தம்மில்‘ வேலை முடிந்து விடும்! பற்றாக்குறைக்கு அச்சிட்டு விட்டு பேப்பரை அதுவே கட் பண்ணி, மடித்தும் தந்து விடும்! So- பைண்டிங்கிலும் வேலை சுலபமாகி விடும் என்பதால் இந்த இதழின் திட்டமிடல் தொடங்கிய போதே இதற்கான பேப்பரை ரீலாக வாங்கி விடுவது என்றும் – ஊருக்கு சற்றே வெளியிலிருந்த web offset பாக்டரியில் அவற்றை அச்சிட்டு விடுவது என்றும் தீர்மானித்திருந்தேன். என் தந்தைக்கும் தகவல் சொல்லி விட்டதால் – ஜரூராக பேப்பரை வரவழைத்து தடித் தடி ரீல்களைக் கொண்டு போய் தந்தையின் அந்த web offset பிரிவில் இறக்கி வந்தேன்!

WEB OFFSET

SHEETFED

Web offset இருந்த பாக்டரியில் பெரிதாய் வேலைகள் இருந்து நான் பார்த்ததே கிடையாது! ‘மாலை மலர்‘ க்ரூப்பிலிருந்து வெளிவந்து கொண்டிருந்த “தேவி“ வாராந்திர இதழின் அட்டைப்படம் மட்டுமே ரெகுலராக அங்கே அச்சாக வருவதைப் பார்த்திடுவேன். So- அங்கிருக்கும் பணியாட்கள் சாவகாசமாய்; எனக்கென்ன போச்சு? என்ற ரீதியில் தான் பணி செய்வர்! சரி-இங்கேயும் “புரோட்டா-சிக்கன் டெக்னிக்“ தான் என்று நான் மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டே – “வரும் திங்கள் முதல் உங்கள் சாப்பாட்டுப் பிரச்சனைகளை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்!“ என்று சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினேன்! கல்லூரிகளில் படித்துக் கொண்டிருந்த நண்பர்கள் வார இறுதியில் ஒட்டுமொத்தமாய் கொடைக்கானல் புறப்பட்டுக் கொண்டிருக்க – இந்தத் “தொழிலதிபரும்“ அவர்களோடு இணைந்து கொள்ள வேண்டிப் போனது! ஜாலியாக 2 நாள் ஊர் சுற்றி விட்டு – சட்டுப் புட்டென்று பிரிண்டிங் வேலைகளைப் பார்க்கலாம் என்று ஆபீஸுக்கு திங்கட்கிழமை போனேன்! அங்கே காத்திருந்த ‘ஷாக்‘ இப்போதும் நினைவில் உள்ளது!

பேப்பர் ரீல்களை எப்போதுமே லாரியிலிருந்து இறக்கி அச்சகத்தின் ஓரத்திலுள்ள புல்தரையில் தான் போட்டு வைத்திருப்பார்கள்! நமது பேப்பர் ரீல்களும் அப்படித் தான் கிடந்தன – வெள்ளி இரவில் நான் புறப்பட்ட வரைக்கும்! திங்கட்கிழமை காலை புல்தரை பச்சை பசேலென்று காட்சி தந்தது – மேலே ஏதுமின்றி! “மழை பெய்திருக்கும் போலும்... உள்ளே தூக்கி அடுக்கியிருப்பார்கள்!“ என்றபடிக்கு சாவகாசமாய் உள்ளே போய் நோட்டம் விட்டால் அங்கேயும் சுத்தம் - எதுவும் கண்ணில் படக் காணோம் ! பணியாட்களிடம் விசாரித்தால் – “பேப்பரா? ரீலா?“ என்றுப் பேந்தப் பேந்த முழிக்க – அங்கிருந்த மேனேஜர் மட்டும் பேய்முழி முழத்துக் கொண்டிருந்தார்! ஆறடி மூன்றங்குல உயரம்; ஆஜானுபாகுவான உடல் – ஆனால் ரொம்பவே கீச்சுக் குரல் கொண்டவர் அவர்! வயதிலும் மூத்தவர்! அவரிடம் போய் – “அண்ணாச்சி... என்னோட ரீல்லாம் எங்கே?“ என்று கேட்க – அவர் தாளம் போடத் தொடங்கிய போது தான் எனக்குள் சைரன் சத்தம் கேட்கத் தொங்கியது! பதினேழே வயதான சுள்ளான் தான் என்ற போதிலும் – உண்ணாமல், உறங்காமல் சேர்த்த காசின் மீது எனக்கிருந்த அக்கறை அசாத்தியக் கோபத்துக்கு வழிவகுத்தது! அங்கேயே ஒரு ருத்ர தாண்டவம் ஆடத் தொடங்க – அவர் மெதுமெதுவாய் வாயைத் திறந்தார்........! அந்த வாரத்து ‘தேவி‘ இதழின் ராப்பர் அச்சிடத் தேவையான பேப்பர் இன்னமும் வாங்கிடவில்லை; ஆனால் அவர்களது deadline-க்கு நேரமாகி விட்டதால் – கைவசம் தயாராகக் கிடந்த நமது (காமிக்ஸ்) பேப்பர் ரீல்களை எடுத்துப் போட்டு அதனில் தேவியின் ராப்பரை அச்சிட்டு விட்டதாகச் சொன்னார் ! 

அவர் சொல்லச் சொல்ல – எனக்கு இரத்தம் கொதிநிலைக்குப் பயணமாகி விட்டது! கொஞ்ச நேரத்துக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை ; இது மாதிரியான சிக்கல்களெல்லாம் இதன் முன்னே பார்த்தது கிடையாது எனும் பொழுது - அழுகை அழுகையாய் வந்தது. தோல்வி பயம் தொண்டையை அடைக்க, கண்ணீரோ எந்த நொடியும் பெருக்கெடுக்கக் கூடுமென்ற நிலையில் சைக்கிளை புயல் போல் மிதித்துக் கொண்டு என் தந்தையும், அவரது சகோதரர்களும் இருந்திடும் மெயின் ஆபீஸுக்கு வெறிபிடித்தவன் போல் போய்ச் சேர்ந்தேன்! பகல் வேளை என்பதால் பிசியாக எல்லோரும் இருக்க – நடுக்கூடத்தில் நின்று கொண்டு சாமியாட்டம் ஆடத் தொடங்கினேன். இன்று யோசிக்கும் போது அந்த ரௌத்திரம் ரொம்பவே ஓவரோ? என்று தோன்றினாலும் – அந்நாட்களில் ஒவ்வொரு ஒற்றை ரூபாய் நோட்டையும் கண்ணில் பார்க்க நான் பட்ட கஷ்டங்கள் எனக்கு நிதானத்தை அந்த நிமிடத்தில் நல்கவில்லை! நெருக்கடியானதொரு சூழலில் தந்தையின் சகோதரர் எடுத்திருக்கக்கூடிய அந்தத் தீர்மானத்தை என் தந்தையால் நிராகரிக்க இயலாது போனதா ? அல்லது என்னை சமாதானம் செய்து கொள்ளலாம் என்ற நம்பிக்கையில் என் தந்தையே எடுத்த தீர்மானமா ? விடை தெரிந்து கொள்ளும் பக்குவத்தில் நானில்லை!தந்தையும் சரி – சகோதரர்களும் சரி – ஆடித் தான் போய் விட்டார்கள்! “தேவி“யிலிருந்து செக் நாளை வந்து விடும்; நாளைக்கு பேப்பர் வாங்கி replace செய்து விடலாம் !" என்று என் தந்தை சொல்ல – நானோ எதையும் காது கொடுத்துக் கேட்கும் நிலையில் இல்லை! 'சந்தைக்குப் போணும்...ஆத்தா வையும்...காசு கொடு..!" என்ற பாணியில் ஒரே பாட்டைத் தான் பாடிக் கொண்டு நின்றேன் !  அந்த ஆபீஸ் முழுவதுமே என்னை விரோதமாய்ப் பார்ப்பது போல் எனக்குத் தோன்றியது. ஆனாலும் எனக்கு என் ரீல்கள் கிடைக்காமல் நான் இடத்தைக் காலி பண்ணப் போவதில்லை என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன்.

என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் கற்பனைக்கு அப்பாலானதொரு விலையோடு (ரூ.4!!!) வரவிருக்கும் ஒரு “ஸ்பெஷல் இதழ்“ தாமதமாகி விட்டால் கதை கந்தலாகிப் போகுமே என்ற பயம் தான்!! தவிர, கழுத்து வரை பிரச்சனைகளுக்கள் சிக்கிக் கிடப்பவர்களுக்கு நாளைய பொழுது புலர்ந்து விட்டால் நம் பிரச்சனை எங்கே பெரிதாகத் தெரியப் போகிறது? என்ற கலக்கமும்! விட்டால் அழுதுவிடுவேன் என்ற அளவுக்கு உள்ளுக்குள் கதிகலங்கிப் போயிருந்தேன்; ஆனால் வெளியே அதைக் காட்டிக் கொள்ளக் கூடாதென்ற வீராப்பில் – ‘அலெர்ட் ஆறுமுகம்‘ போல  முறையோ முறை என்று முறைத்துக் கொண்டே உட்கார்ந்திருந்தேன்! சரி- இவன் எந்த சமாதானத்துக்கும் சரிப்பட மாட்டானென்று அனைவரும் உணர்ந்திருந்தனர் அந்நேரத்துக்கு! அதன் பின்பாக என்னவோ செய்து பணத்தை எப்படியோ புரட்டி – மதுரையிலிருந்து பேப்பர் ரீல்களை ஆர்டர் போட்டார்கள்! ‘இரவு வந்து விடும் !‘ என்று எனக்கு வாக்களிக்கப்பட்டிருப்பினும் – யாரையும் நம்பும் மனநிலையில் நானில்லை! சத்தமில்லாமல் மதுரையிலிருந்த லாரி ஷெட் நம்பரை எடுத்து வந்து ஒவ்வொரு அரை மணி நேரத்திற்கும் கூப்பிட்டு அவர்கள், குடலையும் உருவினேன். ஒருவழியாக ‘லோடு ஏறிடுச்சி‘ என்று அவர்களும் சொல்லி வைக்க, அன்றிரவு பேப்பர் சிவகாசி வந்து சேர்ந்தது!

‘மறுபடியும் இதே கூத்தாகிப் போய்விடக் கூடாதுடா சாமி !!‘ என்ற வைராக்கியத்தில் அடுத்த சில நாட்களுக்கு நமது தக்கனூண்டு ஆபீஸையே இந்த பாக்டரி இருந்த இடத்துக்கு மாற்றினேன். ஆர்ட்டிஸ்டும், நமது ஆபீஸ் பையனும் 5 நிமிடங்களுக்கொரு தடவை ரீல்களை சரிபார்த்து விட்டு... “மைக் 1... மைக் 2...All ok. boss !“ என்று குரல் கொடுக்காத குறை தான்! அவர்களது முழுநேரப் பணி - ரீல்களைப் பத்திரமாகக் காப்பாற்றுவதே !! 

ஒருவழியாக அச்சிட பிளேட்களையும் தயார் செய்து கொண்டு வந்து ஆர்ச்சியின் அச்சுப் பணிகள் தொடங்கிய போது எனக்குள்ளே சொல்ல முடியாததொரு புல்லரிப்பு! முதல் தடவையாகக் கலரில் (!!) – அது சவ்வு மிட்டாய் ரோஸாகவோ; கிளிப் பச்சையாகவோ இருந்தால் கூட நமது காமிக்ஸைப் பார்த்த அந்தப் பரவசம் வார்த்தைகளுக்கு அப்பாலானதொரு உணர்வு! அதிலும் முன்னும், பின்னும் ஒரே சமயம் பக்கங்கள் உச்ச வேகத்தில் அச்சாவதைப் பார்த்ததும், சரி; இரும்புக்கை வில்லனோடு ஆர்ச்சி அண்ணாச்சி மோதுவதை உங்களுக்குக் கொணரவிருக்கும் உற்சாகத்தையும் (!!!) இப்போது கூட மறக்க முடியவில்லை !  ஒரு மாதிரியாக அச்சு முடிந்து – பைண்டிங்கும் முடிந்து முதல் பிரதியைப் பளபளக்கும் வார்னிஷ் அட்டைப்படத்தோடு பார்த்த சமயம் அதன் பின்னிருந்த பாடுகள் சகலமும் மறந்தே போயிருந்தன! அதிலும் அட்டைப்பட டிசைனுக்கென நமது ஓவியர் காளியப்பா அவர்கள் ஒரே நாளில் போட்டுத் தந்திருந்த டிசைன் மூச்சு வாங்கச் செய்தது!

பிரதிகளைப் பார்த்த போது ஏஜெண்ட்கள் அத்தனை பேருக்குமே செம குஷி! ‘இது உறுதியா வித்திடும் சார்!‘ என்றபடிக்கே அருகாமையிலிருந்தோர் வாங்கிச் செல்ல – தொடர்ந்த நாட்களில் ஒரு ஊர் பாக்கியின்றி சகல இடங்களிலும் தீபாவளி மலர் huge hit! வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக ஒரு சைக்கிளுக்கு அப்பாலாக நான் வாங்கிய இருசக்கர வாகனத்தின் (IND SUZUKI Max 100) முன்பதிவுப் பணமும், லோனின் முதல் தவணைக்கான பணமும் உற்பத்தியானது நமது சட்டித்தலையரின் புண்ணியத்தாலேயே! ஒன்பதாயிரம் ரூபாய் விலையிலான புது வண்டிக்கு (!!) முன்பதிவுக்கு ரூ.2000/- பணம் கட்டிய சந்தோஷத்தோடே முதன்முறையாக என் கையிலிருந்த பணத்தைக் கொண்டு –வீட்டிலுள்ளவர்களுக்கு தீபாவளிக்கு சின்னதாய் ஏதோ வாங்கித் தர முடிந்ததும் அன்றைக்குத் தான்! நாட்களும், அகவைகளும் ஏராளமாய் கழிந்து விட்ட போதிலும், வாழ்க்கையில் ஏதேதோ பார்த்து விட்டான பின்பும்  அந்த "முதல் பண்டிகையின்" பரவசம் இது போன்ற சமயங்களில் எப்போதாவது தலைதூக்குவதுண்டு எனக்குள் ! 

இன்றைய உலகில் – பள்ளிகளிலும், கல்லூரிகளிலும் படிக்கும் போதே நம் இளைய தலைமுறையினர் செய்திடும் start up ventures விண்ணைத் தொடும் வெற்றியை ஈட்டுவதெல்லாம் பார்க்கும் போது – எனது கி.மு. காலத்துக் கூத்துக்களை நினைத்தால் சிரிப்புத் தான் வருகிறது! ஆனால் நினைவுகளுக்குத் தான் லாஜிக் தெரியாதே?! So இது தான் எனது "தலை தீபாவளியின்" கதை !! உங்கள் ஒவ்வொருவரின் பால்யங்களிலும் இது போல் வித்தியாசமான தீபாவளி அனுபவங்கள் நிச்சயம் இருக்கும் ! அவற்றை சமயம் கிட்டும் போது பகிர்ந்திடலாமே folks ? Should be fun for sure !!

அட்டகாசமாய் இந்தத் தீபாவளித் திருநாளைக் கொண்டாடுவோமே.. ! மீண்டும் சந்திப்போம்! Bye for now !!

P.S.: நவம்பர் இதழ்களின் விமர்சனங்களை இங்கேயே தொடரலாமே?!