பணியும்... பனியும் !

நண்பர்களே,

வணக்கம். நிறைய பிள்ளையார்களைப் பிடிக்கும் முயற்சிகளில் நிறைய மலைக்குரங்குகள் பலனாவது எத்தனை நிஜமோ – அத்தனை நிஜமே – அதன் ரிவர்ஸும்! ‘தீபாவளிக்கு மைசூர் பாகு செமையாய் அமைந்திருக்குடி அம்மு!‘ என்று நீங்கள் சிலாகிக்கும் பல சமயங்களில் – பாராட்டுக்களை வெறும் புன்சிரிப்புகளோடு மட்டுமே ஏற்றுச் செல்லும் மனையாளுக்குத் தான் தெரிந்திருக்கும் அது ஒரிஜினலாய்த் திட்டமிடப்பட்ட அதிரசம் என்று! So பெரும் சிந்தனையின் பிள்ளைகளாய்க் காட்சி தரும் சிலபல நிகழ்வுகள் கூட – வேறேதோ திக்கிலான காய் நகர்த்தல்களின் எதிர்பாரா பக்கவிளைவுகளாக இருந்திருக்கக் கூடும்…! இம்மாதத்து லயன் கிராபிக் நாவலைப் போன்று!

“வஞ்சம் மறப்பதில்லை…!” இந்தாண்டின் அட்டவணையினில் இடம்பிடித்த போதே இது குறித்ததொரு சன்னமான curiosity இருந்திருக்கலாம் – அந்த பெயிண்டிங் ரக சித்திர விளம்பரங்களைக் கண்டு! ஆண்டின் சகல இதழ்களுமே எனக்குப் பிரத்யேகமானவைகளே என்றாலும், சிலபல ஆல்பங்களை உங்கள் கைகளில் ஒப்படைக்கும் முகமாகவே ரிசல்ட் தெரிந்திருப்பதுண்டு எனக்கு! உதாரணத்திற்கு லக்கி லூக்கைச் சொல்லலாம்! இவரது ஆல்பங்களில் கதைக்களம் கச்சிதமாய் அமைந்திருக்கும் பட்சத்தில் அம்மாதம் அதனில் நீங்கள் எதை – எவ்விதம் ரசித்திடப் போகிறீர்கள்? என்பதில் மாத்திரமே எனது curiosity குடிகொண்டிருக்கும்! தோர்கல்; டெக்ஸின் ஹிட் கதைகள்; ட்யுராங்கோ போன்றோரின் சாகஸங்களையும் இந்தப் பட்டியலில் சேர்த்துக் கொள்ளலாம்! Of course சில சந்தர்ப்பங்களில் அந்தக் கணிப்புகளில் கூடப் பிழை நேருவதுண்டு தான் – ஆனால் அவை பெரும்பாலுமே exceptions than the rule என்று சொல்வேன்! ஆனால் சில one-shots, கிராபிக் நாவல்கள் புதுத் தொடர்களோ / நாயகர்களோ களமிறங்கும் பட்சத்தில் எனக்குள்ளே ஒருவிதத் த்ரில் குடியேறிக் கொள்வதுண்டு! அது ஜானதன் ரேஞ்சிலான நாயகர்களாய் அமைந்திடும் பட்சத்தில் த்ரில்லுக்குப் பதிலாய் டரியலாக அமைந்திடுவதுண்டு! ‘இது கெலிக்கும்‘ என்ற நம்பிக்கையோடு தான் ஆண்டின் சகல தேர்வுகளையும் நான் செய்திடுவேன் என்றாலும் – hands on அந்தந்த இதழ்களுக்குள் முழுமையாய் இறங்கும் சாத்தியங்கள் கதைத் தேர்வுச் சமயங்களில் முடிவதில்லை என்பதால் சதா சர்வ காலமும் சொதப்பலுக்கான வாயில் திறந்தே இருப்பதுண்டு! So திறந்திருக்கும் வாசல் வழியாய் பாரசூட் கட்டிக் கொண்டு ஸ்டைலாகத் தரையிறங்கப் போகிறோமா? அல்லது சணலை பாரசூட் என்று நம்பிய கையோடு,தொபுக்கடீரென்று உசரத்திலிருந்து  குதித்து மூஞ்சி முகரையைப் பெயர்த்துக் கொள்ளப் போகிறோமா?- என்பதில் ஒரு கேள்வி தொடர்வதுண்டு ! And “வஞ்சம் மறப்பதில்லை” கூட இந்த ரகத்தைச் சார்ந்தது தான்! கதையின் ஒரிஜினல் ஆங்கிலத்தில் இருந்ததால், வாசிக்கவோ –  கதையை எடை போடவோ எனக்கு ரொம்பத் தடுமாறவில்லை! ஆனால் இந்த முகத்தில் அறையும் வன்முறை கலந்த இரத்தப் பொரியலுக்கு உங்களது reactions எவ்விதம் இருக்குமோ? என்ற கேள்வியே எனக்குள் பிரதானமாய் !

Early days தான் – ஆனால் இதுவரையிலான அலசல்கள் 80%-20% என்ற ரேஞ்சில் இருப்பது குஷியான சமாச்சாரம்! ஆனால் அதற்குள் இறங்கும் முன்பாக, இந்தப் பதிவின் முதல் பத்திக்கான காரணத்தைப் பார்க்கலாமா? 

சிலபல ஆண்டுகளுக்கு முன்பாய் – லண்டன் நகரில் மார்ச் மாதங்களில் ஆண்டுதோறும் நிகழும் ஒரு மித அளவிலான புத்தகவிழாவில் தலைகாட்டிடத் திட்டமிட்டிருந்தேன். ப்ராங்க்பர்ட் விழாவின் கிட்டக்கே கூட வர இயலா ஒரு பட்ஜெட் விழாவே இது என்பதால் இத்தனை காலங்களாகியும் இதனில் பங்கேற்க பெருசாய் ஆர்வம் காட்டியதில்லை! ஆனால் இங்கிலாந்தின் Fleetway நிறுவனத்தை வாங்கியிருந்ததொரு U.K. காமிக்ஸ் குழுமத்தோடு 2016-ன் இறுதி & 2017-ன் துவக்கங்களில் பேசிக் கொண்டிருந்ததையடுத்து – அவர்கள் Fleetway-ன் அந்நாட்களது ஜாம்பவான்களை சிறுகச் சிறுகத் தட்டியெழுப்பி, புராதனச் சித்திரங்களை remaster செய்து மறுஉலாவுக்குத் தயார் செய்து வரும் விபரம் தெரிய வந்ததையடுத்து, லண்டன் புத்தக விழாவில் தலைகாட்டிடும் பட்சத்தில் அவர்களையும் பார்த்த மாதிரி இருக்குமே என்ற ஆவல் எழுந்தது! இது பற்றியெல்லாம் நிச்சயமாய் அன்றைக்கு எழுதியிருப்பேன் என்று தோன்றுகிறது ; ஆனால் கொச கொச வென்ற மார்கழி மாதத்து மூடுபனி மாதிரியான எனது ஞாபகத்திறனைக் கொண்டு எதையும் உறுதிபடச் சொல்ல இயலவில்லை என்பதால் மறுஒலிபரப்பாகவே இருந்தாலும் சகித்துக் கொள்ளுங்களேன் – ப்ளீஸ்?! So கனடாவில் ஒரு மிஷினரி inspection சார்ந்த பயணத்தின் வால்ப்பகுதியில் இலண்டன் புத்தக விழாவினில் ஒரேயொரு நாள் சுற்றுவது ; அச்சமயத்தில் Fleetway மறுவருகையினில் நமக்கு சுவையாய் ஏதும் அமைந்திடக் கூடுமா ? என்ற கேள்வியோடு புதுக் குழுமத்தைச் சந்திப்பது என்றும் திட்டமிடல் இருந்தது!

அமெரிக்காவுக்கு நிறையவாட்டி பயணம் செய்ய வாய்ப்புகள் அமைந்திருந்த போதிலும் கனடா பக்கமாய்த் தலைவைத்துப் படுக்க அப்போது வரைக்கும் முனைப்பாய் பணிகள் ஏதும் அமைந்திருக்கவில்லை! So வண்டி வண்டியாய் படிவங்களைப் பூர்த்தி செய்து விசாவுக்கு விண்ணப்பித்துக் காத்திருந்தேன்! (சத்தமில்லாமல் ஒரு 'ரிப் கிர்பி ஸ்பெஷல்' மட்டும் அறிவித்த கையோடு – நம் பிரசன்னாவிடம் ஏதாச்சும் "பார்த்துச் செய்யச் சொல்லிக்" கேட்டிருக்கலாமோ??) விசாவும் கிட்டி, பயணமும் மேற்கொண்ட போது, சென்றிறங்கியது டொராண்டோவில் ! பங்குனி மாச வெயில் நம்மூரில் பிடதியில் சாத்திக் கொண்டிருக்க – அங்கே உறைபனியும், நடுங்கும் குளிரும், மனுஷனின் ஜீவனை வற்றச் செய்து கொண்டிருந்தது! (அது சரி – இங்கிலாந்துக் குழுமத்தைச் சந்திக்கும் கதையினில் கனடாவுக்கு ஜோலி எங்கிருந்து எழுந்தது என்கிறீர்களா ? உள்ளது guys ! சொல்கிறேன் !!) ஞாயிறு பின்மதியம் நீல வானங்களும் பளீர் கதிரவனுமாய்க் காட்சி தந்தாலும் – அந்தக் காலத்துக் கம்பவுண்டர்கள் ‘சுருக்‘கென்று குத்தும் ஊசியைப் போல குளிர் வகையாக 'வச்சு செஞ்சு' கொண்டிருந்தது! திங்களன்று ஒரு வேலை ; செவ்வாயன்று கனடாவின் இன்னொரு பெருநகரமான மான்ட்ரியாலில் இன்னொரு வேலை ; செவ்வாயிரவே அங்கிருந்து இலண்டனுக்கு ஓட்டமெடுத்து, புதனன்று லண்டன் புத்தக விழாவில் கலந்து கொள்வது என்று என் அட்டவணையிருந்தது!  பொதுவாய் இது மாதிரியான காமிக்ஸ் சார்ந்த பணித் திட்டமிடல்கள் பயணத்துடன் ஐக்கியமாகிடும் பட்சத்தில் குஷயாகியிருக்கும்! மாமூலான இரும்பு இயந்திரங்களைப் பார்த்த கையோடு மட்டுமே ஊர் திரும்பாது – கொஞ்சம் நமது ஆதர்ஷச் சமாச்சாரத்திற்கும் நேரம் ஒதுக்க சாத்தியப்படுவதை நினைத்தே நான் நாட்களை நகற்றி விடுவேன்!

திங்களும் புலர்ந்தது – டொரண்டோவிலிருந்து 45 நிமிட பஸ் பயணத் தொலைவிலிருக்கும் ஒரு சிறு கிராமத்திலிருந்தது நான் பார்வையிட வேண்டியிருந்த அச்சு இயந்திரம். காலையில் எழுந்த போதோ “ஒரு பனிப் புயல் இன்றைக்கு காத்துள்ளது – செம உக்கிரமானதாக இருக்கக் கூடும்! உஷார்!” என்று டி.வி.யில் அலறிக் கொண்டிருந்தார்கள்! ஜன்னல் வழியே பார்த்தால் இன்னொரு அழகான நீல நாளாய் மட்டுமே தெரிந்தது – எந்தக் கோடியிலுமே மேகங்கள் கண்ணில் படாமல்! “ரைட்டு… நம்ம புழைப்பைப் பார்க்கலாம்!” என்றபடிக்கே புறப்பட்டு, பஸ்ஸை தேடிப் பிடிக்க நடையைப் போட்ட போதே வானம் லேசாய் நிறம் மாறியிருந்தது! வயிற்றுக்குள் பயப்பந்து லேசாய் சுருளத் தொடங்கினாலும்  – புது ஊர்; புதுப் பயண மார்க்கம் என்பதிலுமே கவனத்தைத் தரத் தொடங்க – 11 மணிவாக்கில் நான் அந்த அச்சுக் கூடத்திலிருந்தேன்! அங்கேயிருந்த நட்பான ஜனங்கள் குசலம் விசாரித்த கையோடு, மிஷினைக் காட்டிய பிற்பாடு – ‘எங்கே திரும்பிச் செல்லவுள்ளேன்?‘ என்று கேட்டார்கள்! – மறுக்கா டொரண்டோ!” என்ற போதே அவர்களது முகங்கள் மாறுவதைக் கவனிக்க முடிந்தது! “பின்மதியம் ஒரு அசுரப் பனிப்புயல் தாக்கவுள்ளது ப்ரதர். பத்திரம்!” என்றபடிக்கே விடைகொடுத்தனர்! வயிற்றுக்குள்ளிருந்த பந்தானது பாஸ்கெட் பால் சைஸுக்கு உருப்பெற்றது போலுணர – “வேற வழியே இல்லை… பஸ்ஸைப் புடிச்சு ஊருக்குத் திரும்பிய கையோடு, ரூமுக்குப் போய் பெட்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு ரயிலில் மான்ட்ரியாலை நோக்கிப் பயணம் பண்ண வேண்டியது தான்! ப்ளேனெல்லாம் நிச்சயமாய் கேன்சலாகியிருக்கும்!” என்று தீர்மானித்துக் கொண்டேன்! “சாலைகளில் போவதை விடவும்; பறக்க முற்படுவதை விடவும், இரும்புக் குதிரையில் தடதடப்பது பாதுகாப்பானதுல்லே! ஆனாலும் நீ ஜித்தன்டா சுனா.பாணா!! என்று என்னை நானே கமுக்கமாத் தட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டேன்! ஊருக்கும் திரும்பி, ரூமைக் காலி பண்ணி, ஓட்டமும், நடையுமாய் டொரண்டோ ரயில் நிலையத்தை நோக்கி வேகமெடுத்த போது – நிறையவே ஜித்த சுனா-பாணாக்கள் அங்கே குழுமியிருப்பதை உணர முடிந்தது! ரயில் நிலையத்தில் கட்டுமானமோ, மராமத்தோ – ஏதோவொன்று ஓடிக் கொண்டிருக்க, டிக்கெட் கவுண்டரைத் தேடிப் பிடித்து “மான்ட்ரியாலுக்கொரு one way!” என்று கேட்ட போது உள்ளிருந்த பெண்மணி – “are you sure about it?” என்று கேட்டு வைத்தார்! 'என்னாங்கடா இது? ஒரு மனுஷன் மூளையைக் கசக்கி, ஒரு பிரமாதமான அகுடியாவோட வந்தாக்கா அபசகுனமா கேள்வி கேட்கறீங்களே?” என்று நினைத்தபடிக்கே “Of course I am sure!” என்றேன்! ஓசையின்றி டிக்கெட்டும், மீதக் காசும் என் பக்கமாய் வர, மதியம் 2.10-க்கு ரயில் என்றும் பிளாட்பார்ம் 2 என்றும் அதனில் அச்சிடப்பட்டிருந்தது! ‘விறு விறு‘வென்று ரயிலைப் பிடிப்பதற்கான முஸ்தீபுகளில் இறங்க, ஜனங்கள் எல்லோரும் மத்தியிலிருந்த டி.வி. திரையில் ஊன்றிக் கிடப்பது புரிந்தது. எனக்கோ உள்ளாற குஷி – பின் மதியம் தாக்கவிருக்கும் புயலுக்கு டாட்டா காட்டி விட்டுப் புறப்படுகிறோமென்று! ஆனால் பெரும் தேவன் மணிடோ நம்மோடு விளையாடிடத் தீர்மானித்து விட்டால் – அவரது லீலைகள் தான் கணக்கில் அடங்காதவையாச்சே? “டொரண்டோவைத் தாக்கவிருந்த புயல் சற்றே திசைமாறி – மான்ட்ரியாலை நோக்கி அசாத்திய வேகத்தில் இப்போது பயணித்து வருகிறது! அடுத்த 36 மணி நேரங்களுக்குள் வரலாறு கண்டிராத பனிப்பொழிவை மான்ட்ரியால் சந்திக்கும்! "என்று டி.வி.யில் Breakng News ஓடிக் கொண்டிருப்பதைப் படித்த கணமே அந்தக் குளிரிலுமே வியர்க்கத் தொடங்கி விட்டது! அது மாதிரியான extreme இயற்கை ருத்ர தாண்டவங்களை ரொம்ப காலம் முன்பாய் ரஷ்யாவில் ஒரு முறை சந்தித்ததைத் தாண்டி மறுபடியும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பிருக்கவில்லை என்ற விதத்தில் அதிர்ஷ்டம் என் பக்கமேயிருந்தது! அந்த ரஷ்யப் படலத்தின் போது வயசுமே முப்பதுகளின் பிற்பகுதி தான் என்பதால் தாக்குப் பிடிக்கும் திறன் சற்றே கூடுதலாகயிருந்திருக்கும்! இன்றைக்கோ தாக்குப் பிடிக்க முடியுமா? என்ற பயம் ஒரு பக்கம்; மறுநாளைய inspection சொதப்பிடும் பட்சத்தில் மேற்கொண்டு கனடாவிலேயே ஒன்றிரண்டு நாட்கள் தங்கிட வேண்டி வந்தால் லண்டனின் புத்தக விழா appointments சகலமும் சொதப்பிடுமே என்ற பயம் இன்னொரு பக்கம்! பற்றாக்குறைக்கு வாரயிறுதியில் காத்திருந்த பிறந்த நாளை எங்கேனும் பர்கர் தின்னும் மண்ணிலோ; பயணத்திலோ செலவிட நேர்ந்திடுமோ என்ற டர்ருமே!

"புயல் டாட்டா காட்டி விட்ட டொராண்டோவுக்கு நீ டாட்டா சொல்லி விட்டு – புயல் அரவணைக்கக் காத்துள்ள மான்ட்ரியாலுக்குப் பயணம் போறியாக்கும் ? செம அறிவாளி தான் போ – சுனா பானா!” என்பது தான் அந்த டிக்கெட் கவுண்டர் பெண்மணியின் மைண்ட் வாய்ஸாக இருந்திருக்குமென்று புரிந்தது! ‘தொலைகிறது டிக்கெட்‘ என்றபடிக்கே அதைக் கடாசி விட்டு, மறுபடியும் ஒரு ரூம் எடுத்து இங்கேயே தங்கிட்டால் தேவலாமோ? என்ற யோசனை தலைக்குள் துளிர்க்கத் தொடங்கிடுவதற்குள் ரயில் தடதடத்து நுழைந்திருந்தது! அனிச்சைச் செயலாய்ப் பையைத் தூக்கிக் கொண்டு எனது கோச்சுக்குள் புகுந்த நொடியில் “துணிந்த பின் மனமே, துயரம் கொள்ளாதே!” என்ற பாட்டு சோகமான ட்யூனில் தலைக்குள் பேக்கிரவுண்டில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது! மதியம் மணி மூன்றைத் தொடத் தொடங்கிய வேளையிலேயே வானம் கோபத்தில் கறுத்துப் போயிருக்க, இருள் போர்வை துளி அறிவிப்பின்றி வியாபிக்கத் துவங்கியிருந்தது! ‘எலேய்… எங்க ஊரிலே இது குஸ்காவைக் கொட்டிக்கிட்டு ஏப்பம் விடற வேளைலே! இப்டிலாம் இருட்டப்படாது!!‘ என்று உரக்கச் சொல்லத் தோன்றினாலும், அடுத்து என்ன? என்ற கேள்வியின் முனைப்பில் சகலமும் பின்சீட்டுக்குப் போய்விட மான்ட்ரியாலுக்கு இரவு எட்டரை சுமாருக்குப் போய்ச் சேருமென்பதால் முதலில் தங்கவொரு ரூம் போட்டாகணும் என்பது தலையாய் வேலையாக நின்றது! நெட் சிக்னல் அந்த வானிலையிலும் தாக்குப் பிடிக்க, அடித்துப் பிடித்து ரூமெல்லாம் இணையம் வழியே புக் பண்ணினேன் !

கறுப்பு மையை இயற்கை கேட்டுப் பெற்று பூமியெங்கும் தடவிவிட்டு ஹோலி கொண்டாடியது போலானதொரு  காரிருள் வேளையில் மாண்ட்ரியாலின் suburbs ஒன்றின் ஸ்டேஷனில் இறங்கி ஒரு மாதிரி ரூமுக்குப் போய் சேர்ந்தேன் – யுபெர் டாக்ஸியின் புண்ணியத்தில்! அமெரிக்காவிலும் சரி, கனடாவிலும் சரி – டி.வி.கள் ஒரு விஷயத்தைக் கையிலெடுத்தால் நம் காதில் தக்காளிச் சட்னி மட்டுமல்ல, தக்காளி அருவியே பிரவாகமெடுத்தாலும் ஓய மாட்டார்கள்! காத்திருக்கும் புயலின் உக்கிரத்தைப் பற்றியும், மறுநாள் மாலை ஒரு இயற்கை ஊழித் தாண்டவம் காத்திருப்பது பற்றியும் செய்தி ரிசப்ஷனில் கால் வைத்த கணமே அலறிய டி.வி.கள் பறைசாற்றின! ஐயோ… தெய்வமே… ஏதாச்சுமொரு அதிசயத்தை நிகழ்த்தி ஒரேயொரு நாள் கழித்து இந்த ரகளைகளை அரங்கேற்றிக் கொண்டால் நான் தப்பித்தடித்து எங்க ஊருக்கு ஓட்டம் பிடிச்சிடுவேன்! ஆயுசுக்கும் “ச்சை… இந்த வெயில் படுத்துதேன்னு” அலுத்துக்க மாட்டேன் !! என்று உள்ளுக்குள் முணுமுணுத்தபடியே மறுநாள் காத்திருந்த பணி பக்கமாய் கவனத்தைத் திருப்பினேன்!

மான்ட்ரியாலில் எனக்கு மிஷின் விற்றிருந்தவரோ குஜராத்தி இஸ்லாமியர். வெகு காலம் முன்பாய் ஆப்ரிக்காவுக்குப் புலம்பெயர்ந்து சென்று, அப்பாலிக்கா கனடாவுக்குச் சென்று செட்டிலாகி, அங்கே தழைத்தோங்கும் தொழில் குடும்பத்தின் வாரிசு! அவர் பிறந்தது, வளர்ந்ததெல்லாமே கனடாவில் தான் எனும் போது இந்திய ஜாடையிலான பெயர்களைத் தாண்டிய அடையாளங்கள் ஏதும் கிடையாது அவரிடம்! கிட்டத்தட்ட 40 ஆண்டுகளாய் அங்கு வசிப்பவரிடம் போனில் பேசிய போது வானிலை சார்ந்த பதட்டம் துளியுமில்லை அவரிடம்! நமக்கு இதுவொரு சம்பவம்…. ஆனால் கனடாவின் உக்கிரக் குளிர்களை ஆண்டாண்டாய் அனுபவித்த மனுஷனுக்கு இதுவொரு கொட்டாவி விடச் செய்யும் நிகழ்வு மாத்திரமே என்பது புரிந்தது! ‘காலையிலே வெள்ளென வந்திடறேன்; புயல்… புண்ணாக்குக்கு முந்தி மிஷினைப் பார்த்துப்புட்டு மான்ட்ரியால் திரும்பிடலாம்! நீயும் அடிச்சுப் புடிச்சி ஏர்-போர்ட் போயிட்டா தீர்ந்தது பிரச்சனை !‘ என்று மனுஷன் பேசப் பேச நாகராஜ சோழன் M.A.,B.L.ன் தெனாவட்டு துளிர்விடத் தொடங்கியது! “ப்பூ… இவ்ளோ தானா ? நான் கூட இந்த பிரச்சனையை பெரிய பைட்டர்னு நினைச்சேன். ஆனால் கந்துவட்டிக் கோவிந்தன் தானாக்கும் ?” என்றபடிக்கே  கட்டையைக் கிடத்தினேன் படா தெம்பாய் ! நேர வித்தியாசம்; உள்ளாற இருந்த பதட்டம் என தூக்கத்துக்கு நிறைய சத்ருக்கள் அமைந்திட அதிகாலை 4 மணி சுமாருக்கு முழிப்புத் தட்டி விட்டது! 

எழுந்து உட்கார்ந்த மறுநொடியே வெளியே கேட்டதொரு வினோதமான சத்தம் நெஞ்சுக்குழியைத் தடதடக்கச் செய்தது! உரத்த விசில் சத்தம்; உச்சஸ்தாயியில்; பேய்ச் சீற்றத்தோடு; ஒற்றை நொடி கூட விடை தராது அலறிக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்ட போதே தெரிந்து விட்டது ஏதோ சரியில்லையென்று! அவசரம் அவசரமாய் டி.வி.யை ஆன் செய்தால் “மாலைக்குள் மான்ட்ரியாலை பனி புதைத்து விடும்” என்ற ரீதியில் குமுறிக் கொண்டிருந்தார்கள்! இயன்றமட்டுக்கு சாப்பாட்டு ஐட்டங்களை அள்ளிப் போட்டு வீட்டை ரொப்பிக் கொள்ளுங்கள்! என்ற சமாச்சாரத்தைக் காதில் கேட்ட நொடியே ஈரக்குலை பதறத் தொடங்கி விட்டது – “ஆஹா… கையில் ஒன்றிரண்டு பிஸ்கெட்டுகளைத் தாண்டி எதுவும் கிடையாதே! என்று! குடிக்கவும் ஏதாச்சும் தேவையே என்றபடிக்கே ஹோட்டல் வராந்தாவிலிருந்த Vending Machine-ஐ படையெடுத்தேன்; காசு போட்டால் அதிலிருந்து வெளிப்படக் கூடிய பண்டங்களையும், பானங்களையுமாவது அள்ளிப் போகலாமென்று! “நீ ரொம்ப லேட்டு மாமூ!” என்று பறைசாற்றியது அதனில் தொங்கிக் கிடந்த ‘OUT OF STOCK” பதாகையானது! 'அடங்கொன்னியா… கக்கூஸ் குழாயிலே தண்ணியைக் குடிச்சுப்புட்டு, மேரி பிஸ்கட்டைக் கடிக்கிறது தான் உன்னோட அடுத்த 2 நாட்களது தலைவிதியா ?' என்ற பயம் பிடரியை உலுக்கத் தொடங்க – புத்தி தறிகெட்டு ஓடத் தொடங்கியது! ஹோட்டலிலிருந்து 400 மீட்டர் தூரத்தில் ஒரு 24 மணி நேர அங்காடியைப் பார்த்த ஞாபகம் அப்போது பளீரிட்டது! நம்மூரைப் போல ரோட்டை க்ராஸ் பண்ணி அப்பாலிக்கா ஜம்ப் பண்ணி ஓட்டமாய் ஓடிடும் கதையெல்லாம் அந்த ஊர்களில் செல்லுபடியாகாது என்பதுமே பளீரிட்டது! எங்கே போவதானாலும் ஒரு வண்டி இன்றியமையாத தேவை என்றாலும் அந்த ஜாமத்தில் டாக்ஸிக்கு எங்கு போவது ? ரூமுக்குத் திரும்பியவனின் புத்தி சொன்ன ரோசனையை செயலாக்கும் முனைப்பில் ஸ்வெட்டர்; தெர்மல்வேர்; கழுத்தைச் சுற்றி ஸ்கார்ப்; காதில் பனிக்குல்லாய்; கையில் க்ளவ்ஸ் என்று சிக்கிய சகலத்தையும் அணிந்து கொண்டு – செல்போனின் டார்ச்லைட்டை ஆன் செய்தபடிக்கு ஹோட்டலின் குறுக்குவாக்கில் நடை போட்டால் ஒரேயொரு நெடுஞ்சாலையினைத் தாண்டிடும் பட்சத்தில் எதிர்பக்கம் கடையிருக்குமென்பதை தலைக்குள் ப்ரோக்ராம் செய்தபடிக்கே நாலரை மணிக்கு ஹோட்டலிலிருந்து வெளிப்பட்டேன்!

கதைகளில் ஏகப்பட்டவாட்டி இது போன்ற சூழல்களைப் பார்த்திருப்போம்...! டெக்ஸ்.... ட்ரெண்ட்.... டைகர்... என்று நாயகர்கள் இயற்கையோடே பயணிப்பதை ; அதன் கோர முகத்தை அசால்ட்டாய் எதிர்கொள்வதை ஒரு நாலைந்து பக்க அனுபவமாய்க் கடந்திருப்போம்! ஆனால் 50 வயதைத் தொடும் ஒரு கடாமாடனால்  அன்றிரவு ஐம்பதடி தூரத்தை அந்தச் சூழலில் கடக்கமுடியவில்லை என்பதே யதார்த்தத்தின் முகம்! சுழன்றடிக்கும் காற்று; பற்களை பரமபதம் ஆடச் செய்யும் குளிர்; காரிருள்; காதுக்குள் கூகைகளின் கரையலைப் போல ஒலித்துக் கொண்டிருந்த பேரிரைச்சல்; எல்லாவற்றிற்கும் மேலாய் அந்தத் தனிமை மனுஷனை ரொம்பவே பேஸ்தடிக்கச் செய்திருந்தது. தூரத்தில் சர்...சர்...ரென்று சீறிப் போகும் மின்னல் பெண்களாய் கார்கள் மட்டும் கண்ணில்பட நானூறு மீட்டர் தொலைவிலான அங்காடியைக் கண்ணில் பார்க்கக் கூட சாத்தியப்படவில்லை! நிமிர்ந்து பார்த்தால் அடிக்கும் காற்றின் வேகத்துக்கு ஈடு தந்திட இயலாது கண்களிலிருந்து அருவியாய் நீர் கொட்டியது! வெளிச்சத்துக்கோசரம் டார்ச் 'ஆன்' பண்ணுவதெனில் பாக்கெட்டிலிருந்து கூட கையை வெளியே எடுக்க வழியில்லை அந்தக் குளிர் பிரளயத்தில்! அந்த நொடியில் அத்தனை தெய்வங்களுமே இஷ்ட நாயகர்களாய்த் தோன்றிட – மொத்த மொத்தமாய்ப் பிரார்த்தனைகள்; வேண்டுகோள்கள் என்று தெறிக்க விட்டேன்! ஒரு மனுஷன் எத்தனை தைரியசாலி என்பதையும் ; எத்தனை புருடாசாலி என்பதையும் அக்கக்காய் அலசித் தொங்கவிடும் ஆற்றல் இயற்கைக்கு உண்டென்பதை அந்த அதிகாலை எனக்கு கற்பித்துக் கொண்டிருந்தது   ! ! ‘தம்‘ கட்டிப் பத்தடி நடப்பதற்குள் ஒரு நூறு சந்தேகங்களும், பயங்களும் மனுஷனைத் தாக்கோ தாக்கென்று தாக்கிட – நூறடி தூரத்தைக் கடந்திருந்தவன் திரும்பி ஹோட்டலைப் பார்வையிட்ட போது அதுவே பெரும் தொலைவில் நிற்பது போலப் பட்டது! ‘செத்தாண்டா சேகரு... தக்கி முக்கி அங்காடியை எட்டிப் பிடிப்பது பற்றி மாத்திரமே யோசித்திருந்தேன்; அங்கே போய்விடும் பட்சத்தில் பொருட்களையும் சுமந்தபடிக்கே ரூமுக்குத் திரும்புவதென்பது மகாபாரதத்தின் இன்னொரு மெகா அத்தியாயமாகிடக் கூடுமே!!!' என்ற புரிதல் முதுகுத்தண்டை முடக்கியே விட்டது! அப்படியே; அந்த நொடியே அபவுட் டர்ன் போட்டவன் ஹோட்டலுக்கு ஓட்டமும், நடையுமாய்த் திரும்பி, ரூமுக்குப் போய் ஜன்னல் வழியே எட்டிப் பார்த்த நொடியில் தான் எத்தனை அசாத்தியப் பித்துக்குளித்தனத்தை முயற்சித்திருக்கிறேன் என்பது புரியத் தொடங்கியது! அந்த வெட்டவெளியில் என்னை முடக்கவோ; வீழ்த்தவோ; மாய்க்கவோ எத்தனை நோவுகளுக்கு நான் இடம் தந்திருந்தேன்? என்ற கேள்வியை NEET மருத்துவ நுழைவுத் தேர்வின் வினாத்தாளில் வைத்திருக்கலாம்! கொஞ்சமாய் என்னையே ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்ட போது புத்தி மெதுமெதுவாய் வேலை செய்யத் துவங்கியது! தடதடவென்று கீழிருந்த Breakfast அறைக்குப் போனேன்; ஒரு மினி கூடை நிறைய ஆப்பிள்; ஆரஞ்சு & வாழைப்பழங்கள் பத்திரமாகக் கிடந்தன – கேட்பாரன்றி ! கையில் தூக்க முடிந்த சகலத்தையும் ஏந்தியபடிக்கே ரூமுக்குத் திரும்பிய போது கொஞ்சம் தெம்பாகயிருந்தது! “அடாது புயலடித்தாலும், விடாது வாழைப்பழம் சாப்பிடுவோம்லே!” என்றபடிக்கே ஒன்றைப் பிய்த்து வாயில் போட்டேன் – உயிர் காக்கும் அமிர்மாய்க் கரைந்தது! காலையில் மிஷின் காட்ட அவர் 7 மணிக்கெல்லாம் வருவதாய்த் திட்டம்; ஆனால் சர்வ நிச்சயமாய் அதனை மறுநாளைக்கென மாற்றிடுவார்; அன்றிரவு இலண்டன் பயணமெலாம் கோவிந்தா; புத்தக விழாவும் பீப்பீப்பீ...தான்! என்று உறுதியாய் எனக்குள் தோன்றியது! சரி... இனியும் இழவு வீட்டிலிருப்பவனைப் போல முகரையைத் தூக்கிக் கொள்ளாமல், குளித்து, கீழே போய் ப்ரேக்பாஸ்டையாவது உருப்படியாய்ச் சாப்பிடுவோம் என்று புறப்பட்டேன்! என்னே ஆச்சர்யம் – நான்காவது ப்ரெட்டை வயிற்றின் இன்னொரு கோடிக்கு நான் அனுப்பிடும் முஸ்தீபிலிருந்த போதே செல்போன் கிணுகிணுத்தது! “ரெடியாகியாச்சா? நான் லாபியிலே காத்திருக்கேன்! என்று மறுமுனையிலிருந்து சேதியைக் கேட்ட போதே அவசரம் அவசரமாய்ப் பையைத் தூக்கிக் கொண்டு முன்வாயிலுக்கு ஓட்டமெடுத்தேன்!

ஒரு பளபளக்கும் கறுப்பு நிறத்திலான செம புது ATV வண்டியில் நம்மவரும், அவரது 20 வயதுப் புத்திரனும் அங்கு நின்றிருந்தனர். ஒவ்வொரு டயருமே நம்மூர் லாரிக்களின் டயரை விடவும் கனமாய்த் தோன்றியது! பேசியபடியே உள்ளே ஏறி நாமும் அமர, தன் மகனையும் உடனழைத்து வந்ததன் காரணத்தை மனுஷன் சொன்னார்! தான் மட்டுமே வந்திருந்தால் அத்தனை வேகமாய் வண்டியோட்டியிருக்க முடியாதென்றும், மகர்ர்ர் சும்மா விர்ர்ர்ரென்று விரட்டுவதில் கில்லாடி என்றும் சொன்னார். அடுத்த 150 நிமிடங்களை விவரிக்க இன்றளவுக்கு வார்த்தைகள் தேடித் தோற்றுப் போய் வருகிறேன்! சாலையில் புதைந்து கிடந்த பனியையும் ஊன்றிப் பற்றிக் கொள்ளும் பிரத்யேக டயர்களின் சகாயத்தோடும்; எஞ்சினின் ராட்சஸக் குதிரைசக்தியின் சகாயத்தோடும், மகரின் பல நாள் ரேஸ் டிரைவர் கனவுகளின் சகாயத்தோடும் நம்மூர் பனிபய மாதாவின் சகாயத்தோடும் ஒரு நம்ப இயலாத் தொலைவை மின்னல் வேகத்தில், கடந்திருந்தோம் – முழுசாய்! மாண்ட்ரியோலிலிருந்து அகல, அகல வானிலையும் சன்னமாய் முன்னேறிட, அந்த அச்சுக்கூடத்தைச் சென்றடைந்து; மிஷினைப் பார்வையிடுவதும் வெகு சுலபமாய் நிறைவுற்றது! மறுக்கா காண்டாமிருகக் கார்; மறுக்கா மகர்... மறுக்கா சாலைகளைத் தெறிக்க விடுமொரு பயணம் – மதியம் ஒன்றரை சுமாருக்குப் பத்திரமாய் எனது ஹோட்டல் அறை என்ற போது மெய்யாகவே எனக்குள் ஒரு நம்பிக்கை எழுந்திருந்தது – ஆண்டவன் மிச்சத்தையும் முறைப்படி பார்த்துக் கொள்வாரென்று! மிஷின் காட்டிய கையோடு அவரும் டாட்டா காட்டி விட்டுப் புறப்பட – இனி ஹோட்டலிலிருந்து ஏர்போர்ட் பயணமாகி விட்டால் தீர்ந்தது பிரச்சனை என்று நினைத்தபடிக்கே ரூமுக்குள் புகுந்து சட்டி; பெட்டியெல்லாம் கட்டத் துவங்கினேன். மதியம் மூன்றைத் தொடும் முன்பாகவே காரிருள் அப்பிக் கொள்ள – எந்த நொடியும் பனி கொட்டத் துவங்கலாம் என்று டி.வி.யில் நியூஸ் ஓடியது! பரபரவென்று பெட்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு ரிசப்ஷனுக்கு ஓட்டமெடுத்தேன் – அவர்கள் உதவியோடு ஒரு டாக்ஸியைப் பிடித்துப் பனிப்பொழிவை முந்திடலாம் என்ற பேராசையில்! கீழேயோ ஒரு கொத்தவால் சாவடிச் சூழல் நிலவிக் கொண்டிருந்தது; குறைந்தது முப்பது பேராவது ஏர் போர்ட் போகும் முனைப்பில் தயாராகி நின்று கொண்டிருந்த நிலையில்! பாவப்பட்ட அந்த ரிசப்ஷனிஸ்டோ “போன் போக மாட்டேன்கிறது; டாக்ஸிக்கள் கிடைப்பது கஷ்டம்” என்று சரணாகதியாகி விட்டாள்! ஆளாளுக்கு யுபெர்... ஓலா... லாலா.... என்று முயற்சித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து, நானும் அந்த ஜோதியில் ஐக்கியமானேன்!

‘கடவுள் இருக்கார்டா கொமாரு...!‘ என்று துள்ளிக் குதிக்கத் தோன்றியது – எனக்கொரு சீன ட்ரைவர் யுபெரின் புண்ணியத்தில் ஏற்பாடாகிப் போனது! ஏழு நிமிடக் காத்திருப்பு ஒரு யுகமாய்த் தோன்றியது! “மனுஷன் கேன்சல் பண்ணிப்புடுவானோ?” என்ற பீதியும் உலுக்கியெடுக்க கைபேசியின் அந்த appலிருந்து முட்டைக்கண்களை அகற்றவேயில்லை! ஆனால் தில்லான அந்த மனுஷன் ஒரு மாதிரியாய் – ஹோட்டல் வாசலுக்குள் வண்டியை நுழைத்த நொடியில் மானசீகமாய் செண்டை மேளம் ஒலித்து, அவருக்கொரு நூறடி உசரச் சிலை எழுப்பினேன் மனசுக்குள்ளாறயே! லக்கேஜை காரின் பின்சீட்டில் போட்டபடிக்கே ‘ஏர்போர்ட்‘ என்றபடிக்கு காருக்குள் நான் தாவிய கணத்தில் ரூமில் பின்தங்கி நின்றோரின் கண்களில் தெரிந்தது! சோகமா? பச்சாதாபமா? என்று எனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் அந்த நொடியில் என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் சகல இடர்களையும் தாண்டியாச்சு என்ற நிம்மதியே மனம் முழுசும்!

ஏர்போர்ட் நான் தங்கியிருந்த ஹோட்டலிலிருந்து மொத்தமே 3 கிலோ மீட்டர்கள் மட்டுமே! நல்ல நாளில் ஐந்து நிமிடப் பயணமே ஜாஸ்தி! ஆனால் விண்ணிலிருந்து டன் டன்னாய் பனிப்பொதிகளை மேகங்கள் அசாத்திய கதியில் கொட்டித் தள்ளத் துவங்கியிருக்க, சாலையின் எந்தத் திக்கில் திரும்பினாலும் ‘பளீர்‘ வெண்மையைத் தாண்டி எதுவும் கண்ணில் படவில்லை! போகப் போக பனியின் வீச்சு அசுர கதியாகிப் போக – பொறியில் சிக்கிய பெருச்சாளியாய் உணர்ந்தேன்! இருபத்தி நான்கு மணி நேரங்களுக்குள் நான் எடுத்திருந்த இரண்டாவது பைத்தியக்காரத்தனமான தீர்மானம் அந்த டாக்ஸிப் பயணம் என்ற புரிதல் உள்ளே விரவிய நொடிகளிலேயே சொல்ல இயலா பீதியும், மிரட்சியும் ஆட்கொண்டன! உள்ளூர்காரரான ட்ரைவரே திகைப்பில் வண்டியோட்டுவதைக் கவனிக்க முடிந்தது! திரும்பிப் போகவும் மார்க்கமில்லை; வண்டி நின்றிடும் பட்சத்தில் EMERGENCY-ஐ அழைப்பதைத் தாண்டி வேறு வழியில்லை என்பதும் புரிந்தது! அவர்களுக்கு நம்மை எட்டிப் பிடிக்க எத்தனை நேரமாகுமோ? அது வரையிலும் காரின் ஹீட்டர் தாக்குப் பிடிக்குமா? காருக்குள்ளேயே குளிரில் விறைத்துக் கிடக்கணுமோ ? என்றெல்லாம் சிந்தனைகள் தறிகெட்டுத் தெறித்தோட – ஏர்போர்ட் விளக்குள் எங்காவது கண்ணில் படுகின்றனவா? என்ற தவிப்போடு சுற்றுமுற்றும் பார்த்தால் கும்மிருட்டு மாத்திரமே! ஒரு வஞ்சத்தோடு வானம் பனியினை கொட்டிக் குவித்த அந்தக் காரிருளினில் தொடர்ந்த 10 நிமிடங்களுக்கு எங்களது அந்த வாகனத்தைச் செலுத்தியது அந்தச் சீனரது கரங்களாகயிருந்தாலும் – அவற்றைச் செயலாற்றியது இந்திய-சீன தெய்வங்களின் கூட்டணியே என்பதில் கிஞ்சித்தும் எனக்கு ஐயம் கிடையாது ! பிரவாகமெடுக்கும் பனியிலும் வண்டி தாக்குப் பிடித்தபடியே மான்ட்ரியால் ஏர்போர்ட்டைத் தொட்ட போது டாக்ஸியிலிருந்து இறங்கிய நொடியில் எனக்குள் குமுறிய உணர்வுகளை என்றைக்கேனும் ஒரு சாவகாச நாளில் விவரிக்க முயற்சித்துப் பார்க்கணுமென்பேன்! மரணபயத்தை விரல் கொண்டு தொட்டுப் பார்த்துத் திரும்பிய அனுபவத்தை வார்த்தைகளாக்கும் லாவகம் 2 ½ ஆண்டுகள் கழிந்த நிலையில் கூட எனக்கு சாத்தியப்படவில்லை ! ட்ரைவரின் கரத்தை ஆத்மார்த்தமாய்ப் பற்றிக் குலுக்கியபடிக்கே விமான நிலையத்துள் புகுந்த சமயம் வாழ்க்கையே விக்கிரமன் பட க்ளைமேக்ஸ் போல ஒரு சந்தோஷ வசந்தமாய்த் தென்பட்டது!

பத்திரமாய் உள்ளே தஞ்சமாகியபடிக்கே கண்ணாடி ஜன்னல்கள் வெளியே பார்த்த கணத்தில் விக்கித்துப் போனேன் – பனிப்பொழிவின் உக்கிரத்தைக் கண்டு! டி.வி.யில் ஓடிக் கொண்டிருந்த செய்திகளும் நொடிக்கொரு update தந்திட – நானோ இலண்டன் போகும் விமானத்துக்கு எந்த கவுண்டரில் சென்-இன் என்றபடிக்கு நடைபோட ஆரம்பித்தேன். இரவு 9.30க்கு ப்ளைட்; போர்டிங் பாஸை வாங்கி விட்டு செக்யூரிட்டி சோதனைகளையும் தாண்டி உரிய இலக்கில் போய் அமர்ந்தபடிக்கே செல்போனிலிருந்த எங்கள் வீட்டு ப்ளம்பரின் நம்பரைத் தவிர்த்து பாக்கி சகலத்துக்கும் ஃபோன் போட்டு என் உற்சாகத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டேன்! “என்ன கனடாவோ போ..!!. சுத்த நான்சென்ஸ்பா!” என்றபடிக்கே ஓய்ந்த போது தான் தூக்கமின்மையின் பளு என்னை அசத்துவது புரிந்தது! பொதுவாய் பயணங்களில் எத்தனை அயர்விருந்தாலும் தூக்கத்தைச் சிலம்பாடிடும் ஆற்றலுண்டு எனக்கு! ஆனால் அன்றைக்கோ அடித்துப் போட்டாற் போல ஒரு அசதி என்பதால் என்னையுமறியாது காலியாகக் கிடந்த இருக்கைகளில் மட்டையாகிப் போயிருந்தேன்!

எத்தனை அவகாசம் கழிந்ததென்று தெரியாது; அரக்கப் பறக்க கண்விழித்துப் பார்த்த நொடியில் லண்டன் ப்ளைட்டுக்கு பயணிகள் போர்டிங் செய்து கொண்டிருப்பதைப் பார்க்க முடிந்தது! “நாசமாய்ப் போச்சு... கொஞசம் தாமதித்திருந்தால் விமானத்தைத் தவற விட்டிருப்பேனோ? இத்தனை லோல்பட்டதெல்லாம் வீணாகியிருக்குமே !!" என்றபடிக்கு ஓட்டமாய்ப் போய் நானும் லைனில் நின்று பயணிகளோடு உள்ளே நடந்தேன்! ஆனால் என்னவோ வித்தியாசமாய்ப்பட்டது எனக்கு! மெதுவாய் எனக்கு முன்நின்றவரிடம் வினவ – அவர் என்னை மேலும், கீழுமாய்ப் பார்த்தபடியே "உனக்கு விஷயமே தெரியாதா? பனிப் பொழிவு ராட்சஸ அளவுகளைத் தொட்டுத் தொடர்வதால் சகல ரன்வேக்களுமே புதைந்து விட்டுள்ளன! மான்டரியால் விமான நிலையத்தை ஒட்டுமொத்தமாய் மூடியாச்சு! எப்போது  மறுபடியும் செயலாற்றத் தொடங்குமென்று யாருக்கும் தெரியலை !  So அடுத்த சில நாட்களுக்கு நமக்கு ஜாகை இந்த ஏர்போர்ட் தான் !! நாமிப்போது லைனில் போவது செக்-இன் செய்த நமது பெட்டிகளை மறுக்கா பெற்றுக் கொள்வதற்கே!” என்றார்.

எனக்குக் கிறுகிறுவென்று வந்தது!!! ஒரு கக்கூஸ் ஓரமாய்க் கட்டையைக் கிடத்தியபடிக்கே பையிலிருந்த வாழைப்பழங்களைத் தின்னப்படிக்கே பிறந்தநாளைக் கழிப்பது போல் காட்சிகள் சுழற்றியடித்தன மண்டைக்குள்ளே !! 

தொடர்ந்த அந்த இரவு....வாழ்க்கையில் மறக்கவியலா ஒரு இரவு !! அது பற்றியும், இலண்டன் பயணம் பற்றியும், "வஞ்சம் மறப்பதில்லை" பின்னணி பற்றியும் தொடரக் கூடிய உபபதிவில் folks ! விரலில் தம் இல்லை இதற்கு மேல் பேனா பிடிக்க.. ; டைப்படிக்க !! 

Bye guys...See you around !! Have an awesome bunch of festival days !! 

P.S : தயை கூர்ந்து இந்த நம்பராய்ப் போட்டு பின்னூட்ட எண்ணிக்கையினை ஏற்றும் போங்காட்டம் வேண்டாமே ப்ளீஸ் ? புதுசாய்ப் பதிவுகளை படிக்கும் ஆசையினால் அதைச் செய்வது புரிகிறது ; ஆனால் ஒரு பதிவுக்கென எனக்குப் பிடிக்கும் அவகாசங்கள் நாளுக்கு நாள் கூடிக் கொண்டே செல்கின்றன !! So பின்னூட்டங்களை செயற்கையாய் எகிறச் செய்திட வேண்டாமே ப்ளீஸ் ?