ஒரு பட்டாம்பூச்சி தினம் !!

 நண்பர்களே,

வணக்கம். "சந்தோஷம்" என்பதற்கொரு உருவம் உண்டென்கில் நேற்றைய பதிவிற்கு நீங்கள் தந்துள்ள அசாத்திய வரவேற்பினில் - அதனைத் தொட்டு உணர்ந்திருக்க முடியும் ! ஒரு 'பொம்ம புக்' மட்டும் தான் ; ஒரு நூறு அன்றாடப் பொறுப்புகளுக்கு மத்தியினில் அதனை அணுகிட வேண்டியதொரு காலகட்டத்தில் இருக்கின்றோம் தான் ; காலங்கள் மாறியிருப்பினும் சில evergreen நாயகர்களின் மறுவருகைகள் நம் முகத்தினில் ஒரு புன்னகையைப் படர விடாது போகாதென்று எதிர்பார்க்கவும் செய்தேன் தான் ; ஆனாலும் கூட நேற்றைய சந்தோஷப் பிரவாகங்கள் absolutely stunning !! இரும்புக் கவிஞரின் நூற்றுச் சொச்சம் பின்னூட்டங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு நூற்றுச் சொச்சம் நண்பர்களின் அந்தக் கலப்படமில்லா மகிழ்வும், அன்பும், ஆனந்தமும் என்னை ரொம்பவே...ரொம்ப ரொம்பவே humble ஆக உணரச் செய்து விட்டன folks !!  "ரெண்டு கடப்பாரைகளை காலை டிபனுக்கு விழுங்கணுமே !!" என்று சொன்னால் - "தொட்டுக்க காரச் சட்னியா ? மல்லிச் சட்னியா ?" என்று மட்டுமே கேட்கும் எருமையனாகி விட்டிருக்கும் எனக்கே கூட, நேற்றைய அனுபவம் நெஞ்சினில் பட்டாம்பூச்சிகளை நாட்டியமாடச் செய்து விட்டது !! ஓராயிரம் மும்முரங்களுக்கு மத்தியில் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொருவரிடமும், வெறும் ஐந்தே நிமிடங்களுக்காவது ஒரு புன்னகையினை விதைக்க எனக்கு சாத்தியமாகி இருப்பின் - அது புனித மனிடோ வழங்கியுள்ள வரமாகவே இருக்கும் & இதற்கென ஓராயிர குட்டிக்கரணங்கள் அடித்தாலுமே தகும் !! Thank you for the umpteenth time guys !! 

நேற்றைய பொழுதில் பட்டாம்பூச்சிகளின் நடனத்தை நான் உணர்ந்த இரண்டாவது தருணமுமே இருந்தது தான் & அந்த முற்றிலும் எதிர்பாரா சிறு நிகழ்வினை இன்றைய உப பதிவினில் பகிர்ந்திடத் தோன்றுகிறது ! Maybe இதனில் பரவலாய் அனைவருக்குமொரு சுவாரஸ்யம் இருந்திடுமா ? என்றெல்லாம் சொல்லத் தெரியலை எனக்கு ; ஆனால் சலவைக்கு லுங்கியையும், பனியனையும் அனுப்பிய கதையைக் கூட நான் பகிர்ந்து வரும் இந்நாட்களில், கண்களைப் பனிக்கச் செய்ததொரு நிகழ்வினை பற்றிச் சொல்வது தப்பில்லை என்று பட்டது !! So here you go !!

நண்பர் ஒரு முதுகலை பொறியியல் பட்டதாரி ; டாக்டரேட் பட்டதாரியும் கூட ; அப்பாலிக்கா அரசுப் பொறியியல் கல்லூரியினில் துணைப் பேராசிரியராகவும் உள்ளவர் !! இங்கே ரெகுலராய் வருகை தந்திடும் நண்பர் ; அழகாய்க் கருத்துக்களை பகிர்ந்திடும் பண்பாளர் ! நேற்று காலை அவரிடமிருந்து வந்ததொரு மின்னஞ்சலையும், அதனிலிருந்து இணைப்பினையும் படித்த போது - தொண்டையில் ஏதோ அடைப்பது போலுணர்ந்தேன் !! முதலில் அந்த மின்னஞ்சலைப் படித்திடுங்களேன் : 

////////Sir,

During last week's pooja holidays I managed to recollect some old (comics related) memories in which the letter (hopefully from our senior editor! Kindly Confirm!) attached herewith is a testimony of everything that's been happening around (in my life) for more than three decades.

The efforts taken to write a letter to a school kid in 1995 itself is sooooo awesome/unimaginable and no words can replace what I do feel even now sir. All I remember was a verbal spat I had with my father for still being into comics during my +2 and he tore a postcard from sivakasi  in which the recent issues were listed. My father had called the Sivakasi office it seems and the result was this letter.

Still I preserve this letter and it reminds me of how (Y)our comics (with the general notion it is meant for kids!!!) treats its readers. Fabulous Sir...

Kindly convey this to the Senior editor and convey my pranams... _/\_

Awesome memories i had/having even now sir!!!

Thanks for everything!!!

Regards Ever

Dr.T.S.Murugesh M.E., Ph.D., MIE. 

Associate Professor

Department of Electronics and Communication Engineering

Government College of Engineering Srirangam

Tiruchirappalli. 620 012

////////////////////

And இதோ அந்த மின்னஞ்சலுடனான இணைப்புகள் :

Let me explain now guys : சீனியர் எடிட்டரின் கடிதமென நண்பர் எண்ணியிருந்த இந்தக் கடிதத்தை எழுதியுள்ளது எனது தாய்வழித் தாத்தா தான் !! 1995-ல் நமது அலுவலகம் செயல்பட்டு வந்தது அவரது இல்லத்தின் முன்பகுதியினில் எனும் போது - நானங்கு இருக்கும் நேரங்களை விடவும் தாத்தா தான் ஜாஸ்தி நேரம் இருந்திருப்பார் ! நண்பர் முருகேஷின் தந்தையார் நமது அலுவலகத்துக்கு போன் செய்து - "பையன் காமிக்ஸ்..காமிக்ஸ் என்று படிப்பைத் தொலைத்து விடுவானோ - என்று பயமாக உள்ளது ; இனிமேல் உங்கள் ஆபிசிலிருந்து அவனுக்கு காமிக்ஸ் புக் சம்பந்தமாய் எதுவும் அனுப்பிடாதீர்கள் !" என்ற ரீதியில் சொல்லியிருப்பார் போலும் !! And அந்த போனை எடுத்து பேசியது தாத்தாவாக இருந்திருக்க வேண்டும்  !! பேசி முடித்த கையோடு அன்றைய பள்ளி மாணவ நண்பர் முருகேஷுக்கு தன் கைப்பட இந்தக் கடிதத்தை எழுதி அனுப்பியுள்ளார் !! இது எதுவுமே எனக்கு நேற்றைய பொழுது வரையிலும் தெரியாது !! அன்றைய டீனேஜரை எத்தனை அழகாய்ப் புரிந்து கொண்டு, எத்தனை ஆத்மார்த்தமாய் தாத்தா எழுதியுள்ளார் என்பதை வாசித்த போது இனமறியா உணர்வுக்குள் உள்ளுக்குள் !!

1995 எனும் போது - தாத்தா காலமாகிடுவதற்கு இரண்டரை ஆண்டுகள் முன்பான நாட்களவை & அப்போது அவருக்கு அகவை 76 இருந்திருக்க வேண்டும் !! அந்தப் பொழுதிலும்,பேராண்டியின் முயற்சிகளை அவர் ஓசையின்றி ரசித்துக் கொண்டு, தன்னால் இயன்ற விதங்களிலெல்லாம் உதவிட எண்ணியிருப்பதை நண்பர் பத்திரப்படுத்தியிருக்கும் இந்தக் கடிதம் நூற்றியோராவது தடவையாய் எனக்கு நினைவூட்டிய போது மனசு ரொம்பவே கனத்துப் போனது ! தாத்தாவின் அந்தக் கையெழுத்து எனது ஆயுட்கால ஞாபகம் & தாத்தாவின் கடைசிப் 10 ஆண்டுகளில் அவர் அதிகமாய் நேரம் செலவிட்டிருந்தது என்னோடே !! நான் பெருசாய் எதையும் படித்து சாதித்திருக்காமல் போயிருக்கலாம் தான் ; ஆனால் "தாத்தா" எனும் பல்கலைக்கழகத்தில் "வாழ்க்கை" எனும் பாடத்தைப் படித்தவன் என்பது எனது பயணத்தின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் பிரதிபலிக்கும் உணர்வு !! அதனை நேற்றைக்கு அழுந்த உணர உதவிய நண்பர் முருகேஷ் அவர்களுக்கு எனது நன்றிகள் !!! You made my day sir !!

இங்கொரு நிஜத்தையுமே பகிர்ந்திடல் அவசியம் என்று பட்டது ! நான் யூத்தாக இருந்த அந்நாட்களில், தாத்தாவின் சற்றே அலங்கார பாணியிலான எழுத்து நடைகளிலும், எல்லோரையும் நிறைய விசாரித்து ; நிறைய பேசும் பாங்கிலும் எனக்கு அவ்வளவாய் உடன்பாடிருந்ததில்லை ! 'இது எதுக்கு ?? இவ்ளோ நீட்டி முழக்கணுமா ?" என்று உள்ளுக்குள் தோன்றும் தான் !! ஆனால் இன்றைக்கோ தொட்டு விடும் தொலைவினில் senior citizen அந்தஸ்து எனக்கே காத்துள்ள நிலையினில், எனது அபிப்பிராயங்கள் தான் என்னமாய் மாற்றம் கண்டுள்ளன ?!! தாத்தா பேசியதும், எழுதியதும் - அவரது அனுபவங்களை ; வாழ்க்கையின் பாடங்களை ஏதோவொரு விதத்தில் சுற்றியிருப்போருக்கு pass on செய்திட அவர் எடுத்த மெனெக்கெடலே என்பது இன்றைக்குப் புரிகிறது !! அவரது வயதை எட்ட முடிந்தால் பாக்கியமே & அவரது அன்பை தொட முடிந்தால் அது வரமே என்பது இந்த நொடியில் புரிகிறது !! விண்ணுலகை நோக்கிக் கரம்கூப்புகிறேன் !!

Bye guys..."ஒற்றை நொடி..ஒன்பது தோட்டாக்கள்" பாகம் 4 அழைக்கின்றது ! See you around !!